حكايت

دو درويش خراساني، ملازم صحبت يكدگر سياحت كردندي ، يكي ضعيف بود كه به هر دو شب افطار كردي و آن دگر قوي كه روزي سه بار خوردي . قضا را بر در شهري به تهمت جاسوسي گرفتار آمدند و هر دو را به خانه كردند و درش به گل بر آوردند، بعد از دو هفته معلوم شد كه بي گناهند؛ در بگشادند. قوي را ديدند كه مرده و ضعيف جان به سلامت برده. در اين عجب بماندند. حكيمي گفت خلاف اين عجب بودي، كه آن يكي بسيار خوار بود، طاقت بي نوايي نداشت، هلاك شد؛ و آن ديگر خويشتندار بود، بر عادت خود صبر كرد و به سلامت بماند.

 

چو كم خوردن طبيعت شد كسي را                                                                                                           چو سختي پيشش آيد، سهل گيرد

وگر تن پرورست اندر فراخي                                                                                                                    چو تنگي بيند، از سختي بميرد

 

((گلستان، سعدي))